Περί πυρκαγιών...

Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω και τι να κάνω σε αυτές τις ώρες. Όταν έχεις περάσει τρεις ημέρες απέναντι στην τηλεόραση κλαίγοντας για το χαμό που γίνεται στα μέρη όπου μεγάλωσες, όπου πήγες πρώτη φορά ελεύθερο κάμπινγκ, όπου έχεις περάσει τόσα καλοκαίρια αναπνέοντας καθαρό αέρα, στον καταπράσινο κάμπο της Ηλείας, όπου γνώρισες την μεγαλύτερη σχέση της ζωής σου, όπου ζούνε οι παππούδες σου, πολλοί φίλοι σου, κοκ

Και μαζί με το κλάμα, ταυτόχρονα να νιώθεις απέραντη οργή. Για τους γραβατωμένους κύριους της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης, της τοπικής αυτοδιοίκησης, που ρίχνουν ο ένας στον άλλον τις ευθύνες. Που βλέπεις τον νομάρχη Ηλείας να κλαίει μπροστά στην κάμερα. Να τον καταλαβαίνεις, να κλαις μαζί του, αλλά παράλληλα να μην καταλαβαίνεις τι έκανε τόσο καιρό. Γιατί δεν έκανε διαμαρτυρίες, δεν έβγαινε στα κανάλια, να προειδοποιήσει ότι ο νομός είναι ανοχύρωτος, ότι τα καθάρματα που τον βοήθησαν -το λέω χωρίς να ξέρω ποιου κόμματος είναι ο άνθρωπος, δεν με ενδιαφέρει, ίδια είναι και τα δύο κόμματα για μένα- να πάρει την καρέκλα του δεν τυον βοηθούν, δεν κάνουν τίποτα για το νομό του. Γιατί επίσης δεν βγήκε να κάνει αυτοκριτική. Τι δεν έκανε, ενώ θα μπορούσε, με τα όσα -έστω- μέσα είχε στη διάθεσή του.

Οργή για τον Υπουργό που βγήκε προκλητικά να περηφανευτεί για την αποτελεσματική διάσωση του χώρου της Αρχαίας Ολυμπίας. Σας αξίζουν φίλοι. Και λέω σας, γιατί μπορώ να βγάλω την ουρά μου απέξω σε αυτό το σημείο. Δεν ψήφισα ποτέ κανέναν από τους δύο. Δεν το συζητάω για τις φοιτητικές εκλογές, για τα βλαμμένα και επικίνδυνα εκκολαπτόμενα τσιράκια τους. Δεν μπήκα καν στον κόπο. Δεν θα άλλαζε κάτι άλλωστε. Στις βουλευτικές και τοπικές εκλογές όμως ο καθένας μας μπορεί να κάνει τη διαφορά. Αλλά δεν θέλετε. Πολώνεστε. Να μην βγει η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ, άρα να ψηφίσω τον άλλον! Λες και θα αλλάξει κάτι.

Αλλά, τι λέω; Εδώ δεν κάνουμε οι ίδιοι βήματα να σώσουμε και να ομορφύνουμε τον τόπο μας. Δεν σκεφτόμαστε ότι καλό θα κάνουμε στους ίδιους μας τους εαυτούς. 'Έτσι, συνεχίζουμε να πετάμε τα αποτσίγαρά μας στις εθνικές οδούς, όπου δίπλα (κατά 90%) θα υπάρχει δάσος ή γενικά βλάστηση (αν δεν είναι καμμένη πλέον), ενώ ξέρουμε ότι μπορεί να πιάσει φωτιά. Συνεχίζουμε να γεμίζουμε με σκουπίδια τις θάλασσες, λες και θα καθαριστούν μόνες τους. Τις ψήφους θα σκεφτόμαστε;

Είναι ώρες που σκέφτεσαι ότι μία χούντα θα μας σώσει. Ειρωνία, ε; Παλιότερα, εκνευρισμένος από την αναλγησία και την λογική του να "προσέξουμε τα δικά μας παιδιά" (σημείωση: λογική που υιοθετεί και ο εντεταλμένος από τον -μη χέσω- πρωθυπουργό της χώρας ως Υπουργός Δημοσίας Τάξης και έχει μούτρα να κυκλοφορεί όχι μόνο στους δρόμους, αλλά και στα κανάλια και στη Βουλή!) που επικρατούσε και προ εικοσαετίας στη χώρα, έλεγε την ίδια φράση. Και εγώ ντρεπόμουνα που ο παππούς μου το έλεγε αυτό. Είχα μάθει ότι η δημοκρατία είναι το μεγαλύτερο αγαθό. Εφεύρεση δικιά μας, άλλωστε. Κληρονομιά βασικά... Φευ, ίσως δεν είναι όλα τα αγαθά για όλους, τελικά.

Δυστυχώς...

Υ.Γ Χαίρομαι που έμαθα ότι τουλάχιστον μία φωτιά που παρολίγο να πλήξει ένα από τα όμορφα δάση στην Ηλεία, σβήστηκε -σχεδόν- εν τη γεννέσει της. Μιλάω για το Αρκούδι Ηλείας, δίπλα ακριβώς από τα ιστορικά Λουτρά της Κυλλήνης. Οι κάτοικοι εκεί κάνουν περιπολίες. Ήμουν εκεί πριν μερικές ημέρες. Μακάρι να μπορούσα να ξαναπάω.

Υ.Γ2 Καμιά δεκαριά νεαρά παιδιά έκαναν ελεύθερο κάμπινγκ πριν μία εβδομάδα περίπου, στο δάσος του εν λόγω χωριού. Είχαν ανάψει φωτιές. Μέσα στο δάσος!!! Δεν το είχαμε πάριε χαμπάρι. Μας το είπαν ουσιαστικά οι ίδιοι. Μας έφεραν, χωρίς να μας ξέρουν, περίσσευμα από το φαγητό που έφτιαχναν. Μας είπαν για την φωτιά αφού την είχαν σβήσει, έπειτα από παρέμβαση της δασονομίας. Αφού δεν έγινε ζημιά, είπαμε, ας μην τους βρίσουμε.

Μία ώρα μετά, βλέπουμε τρεις φλόγες. Στην αρχή του δάσους, που είναι γεμάτος πευκοβελόνες και ξερά πεσμένα φύλλα. Ό,τι πρέπει για λαμπάδιασμα δηλαδή. Κατευθείαν παίρνουμε στο 199. Μας ενημερώσνουν ότι αυτοί δεν είναι αρμόδιοι (!!!) και αφού δεν έχει πιάσει φωτιά, να πάρουμε στο 100!!! Οκ (αν και τώρα σκέφτομαι, αν π.χ είχα καρτοκινητό και είχα ξεμείνει από μονάδες, τι θα γινόταν;)...

Παίρνω στο 100. Εξηγώ τι γίνεται. Έρχεται η άμεση απάντηση. "Κι εγώ τι να κάνω ρε φίλε; Στην Πυροσβεστική πάρε". %$@$%@^#%^# Τα παίρνω και του λέω, ότι μου είπαν από την Πυροσβεστική να πάρω σε αυτούς. "Μπαλάκι θα μας κάνετε ρε παιδιά;" και έρχεται η απάντηση -από έναν άνθρωπο που πληρώνω με τους φόρους μου, μην ξεχνιώμαστε, ε;- "Ω, γαμώ το μπελά μου! Καλά, θα έρθουμε!"

Είναι ίσως ο ίδιος άνθρωπος που μπορεί να σκίζεται σήμερα. Να μπαίνει μέσα στις φωτιές με αυτοθυσία, άυπνος, να σώσει τον συνάνθρωπό του. Αλλά, γιατί να το κάνει πάντα αυτό ο Έλληνας; Γιατί να γίνει πρώτα η καταστροφή και το ρεζιλίκι και μετά να σκιστεί;