This is an interview of Raining Pleasure from the Waltzing In The Rain (a greek fanzine), back in 2002.
Sorry, again in Greek only (at least for now).
Melodies After The Rain…
"Γειά σας. Είμαστε οι Raining Pleasure από την Πάτρα" ακούω από το ραδιόφωνο μου, με τη βελόνα κολλημένη (για 3 χρόνια) στους 94.4 μεγακύκλους, ένα απόγευμα πριν από 5 χρόνια. Καλεσμένοι εκείνη την ημέρα στην εκπομπή "υπεράνω πάσης υποψίας" ήταν μια μουσική παρέα από την Πάτρα με το όνομα Raining Pleasure.
Ακολουθεί το Waiting For The Bell To Ring ένα κομμάτι που άκουγα συχνά μέσα από εκείνη τη ραδιοφωνική συχνότητα, αλλά δεν είχα ποτέ καταφέρει να μάθω ποιοι "ευθύνονται" γι αυτό. Θα μπορούσε άραγε να είναι των παιδιών που είναι καλεσμένοι; Παρ΄όλο που περνά πολλές φορές αυτή η σκέψη από το μυαλό μου, η μουσική, ο στίχος και κυρίως η προφορά με κάνουν να κρατώ τις επιφυλάξεις μου.
Για να λύσω έτσι τους στιγμιαίους μου προβληματισμούς, αλλά και για να γνωρίσω καλύτερα τους Raining Pleasure, κάθομαι να ακούσω μέχρι τέλους την εκπομπή, να δω κιόλας ποιοι είναι οι υπεύθυνοι για το γλυκό αυτό κομμάτι. Αποτέλεσμα αυτής της ακρόασης; Να αποκτήσω μια νέα αγαπημένη μπάντα (που είναι και ενχώρια!). Α! και το κυριότερο, το Waiting For The Bell To Ring ήταν όντως των Raining Pleasure!
Από τότε και ύστερα "μάζεψα" ό,τι είχαν κυκλοφορήσει, δηλαδή το πρώτο τους album Memory Comes Back και αργότερα το Nostalgia που το διαδέχθηκε, καθώς και κάποιες συλλογές από διάφορα περιοδικά όπως το Ποπ και Ροκ και το 7" στο Fractal. Με αφορμή λοιπόν την κουβέντα που είχα με τον Vassiliko (ιδρυτικό μέλος της μπάντας), πήρα την απόφαση να κάνω μια προσπάθεια να σας τους παρουσιάσω όσο το δυνατόν πιο αμερόληπτα (πράγμα δύσκολο όταν πρόκειται να αναφερθείς σε κάτι αγαπημένο), να καταλάβετε και εσείς ποιοι τελικά είναι αυτοί οι Raining Pleasure από την Πάτρα.
Το συγκρότημα έρχεται από την πρωτεύουσα της Αχαίας και αποτελείται από τον Vassiliko (vocals, bass, keys, guitar), Jeremy (guitars, keys), Spiral (guitars, keys) Doggie (guitars), Jay (drums) και όπως φαντάζεστε, προτιμούν να χρησιμοποιούν ψευδώνυμα αντί των πραγματικών τους ονομάτων, δίνοντας έτσι σημασία στο τι κάνουν παρά στο ποιοι είναι.
Η αρχή γίνεται στα πρώτα χρόνια της προηγούμενης δεκαετίας με τους Rest In Peace, το συγκρότημα του Vassilikou. Δύο χρόνια μετά τη δημιουργία αυτού, ο Vassilikos μαζί με τον Jeremy παίρνουν την απόφαση να αλλάξουν μουσικό ύφος και να μετονομαστούν σε Raining Pleasure, όνομα που δανείζονται από το ομώνυμο τραγούδι των Triffids. Παρέα με τον Pano (guitar, violin) και τον Dreamie (drums) θα ηχογραφήσουν τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο Memory Comes Back (96) για λογαριασμό της Lazy Dog. Στο album αυτό περιλαμβάνονται κομμάτια που δούλευαν μια δεκαετία ανάμεσα στα οποία είναι και το Waiting For The Bell To Ring (ο Vassilikos το έγραψε σε ηλικία 16 ετών), το Romance, Talking To A Poet, 2U και πολλά πολλά άλλα.
Δύο χρόνια αργότερα, πάντα στην ίδια εταιρεία, κυκλοφορεί ο δεύτερος δίσκος Nostalgia κάπως πιο ατμοσφαιρικός από τον πρώτο, πάντα όμως με τον χαρακτηριστικό ρομαντισμό των Raining Pleasure με τραγούδια όπως το Julie's Birthday, το Is That Yoo? καθώς και το υπέροχο Six Days And Six Nights που κλείνει το album με τον ιδανικότερο τρόπο. Αναλογίζοντας τα χρόνια που ασχολούνται τα παιδιά με την μπάντα, διαπιστώνει κανείς πως η παρέα από την Πάτρα βρίσκεται 11 χρόνια στα μουσικά δρώμενα.
"Τα πράγματα πήγαν αργά και πολύ σταθερά με τις διακυμάνσεις που φυσικά εννοούνται μέσα σε αυτά τα 11 χρόνια. Και αυτό ήταν και καλό και κακό. Ήταν πολύ κουραστικό από τη μία, αλλά από την άλλη μπορούσαμε σε όλα αυτά τα χρόνια να συνειδητοποιήσουμε με πολύ μεγάλη ακρίβεια ό,τι γινόταν, γιατί είχαμε όσο χρόνο θέλαμε στη διάθεσή μας. Άλλα γκρουπ στην Αγγλία, για παράδειγμα, μπορεί να χρειάζονταν τα μισά χρόνια να κάνουνε ό,τι κάναμε εμείς τώρα, όμως κάτω από τις ίδιες συνθήκες ακριβώς για τον ίδιο λόγο μπορεί να μην επιβίωναν. Νιώθουμε πάντως αρκετά χαρούμενοι για ό,τι κάναμε μέχρι τώρα" μου λέει ο Vassilikos αναφερόμενος στα 11 χρόνια της μουσικής τους διαδρομής.
Μπορεί η περιοδικότητα με την οποία κυκλοφορούν τη δουλειά τους να είναι αρκετά μεγάλη, η ποιότητα αυτής παραμερίζει την όποια αναμονή. Όπως έγινε και τώρα, με το νέο τους EP Capricorn. Μπορεί η κυκλοφορία του να καθυστέρησε 3 χρόνια μετά την κυκλοφορία του Nostalgia, το περιεχόμενο αυτού σε κάνει να πιστεύεις πως ίσως τελικά να άξιζε μια τέτοια αναμονή. "Αυτά τα 3 χρόνια δεν ήταν οποιαδήποτε 3 χρόνια. Τρεις από εμάς πήγαν φαντάροι, ήρθαν και έφυγαν αρκετά άτομα από το γκρουπ… Με λίγα λόγια, μαζεύαμε εμπειρίες!"
Το νέο αυτό EP αποτελεί τον προπομπό του νέου τους δίσκου, ο οποίος, όπως μου είπε, λογικά θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο. Από την πρώτη ματιά στο Capricorn EP αντιλαμβάνεσαι τις αλλαγές που έφεραν στο συγκρότημα αυτά τα 3 χρόνια. Αλλαγές στο artwork, στο line-up αλλά κυρίως στη δισκογραφική στέγη, μετακομίζοντας έτσι από την μικρότερη Lazy Dog στην μεγαλύτερη EMI. "Οι άνθρωποι στο αγγλόφωνο τμήμα της EMI είναι ιδιαίτερα ανήσυχοι και ένα χρόνο πριν από εμάς έκαναν το πρώτο συμβόλαιο με αγγλόφωνο ελληνικό γκρουπ, τους Closer, πράγμα που τιμάει και τους μεν και τους δε. Με αφορμή αυτή τους την κίνηση και μέσω του Φώτη (μάνατζερ των Raining Pleasure) ήρθαμε σε επαφή και όπως φάνηκε, το ενδιαφέρον ήταν αμοιβαίο."
Το συμβόλαιο με την EMI αποτελεί ένα μεγάλο βήμα για την περαιτέρω πορεία των παιδιών μιας και τώρα ανοίγονται περισσότερες πόρτες για την προώθηση της δουλειάς τους. Μια από αυτές, είναι και η έξοδος τους πέρα των περιορισμένων συνόρων της χώρας μας, πράγμα το οποίο ήθελαν εδώ και πολύ καιρό. "Πράγματι, αν όλα πάνε καλά το εξωτερικό φαίνεται να είναι μια προοπτική, που φυσικά όπως είπες και εσύ, την προσδοκούσαμε εδώ και χρόνια. Θα χρειαστεί πάρα πολύ δουλειά όμως. Ελπίζουμε να πάνε όλα κατ΄ευχήν." (σ.ε. και εμείς!)
Πριν ακόμα προκύψει η EMI, εκείνοι είχαν φροντίσει να στείλουν δείγματα της δουλειάς τους στο εξωτερικό "Ο Φώτης, όπως μου λεει ο Vassilikos είχε στείλει κάποια demo στο εξωτερικό και μάλιστα είχαμε ήδη αρχίσει να συζητάμε με κάποιους, αλλά στο μεταξύ προέκυψε η EMI και το αφήσαμε."
Ήδη ακούγονται καλά σχόλια για τη νέα τους δουλειά από στόματα εκτός Ελλάδας φουσκώνοντας έτσι τις φιλοδοξίες μας για το μέλλον της μπάντας. Γεγονός όμως που μπορεί να κάνει όλο και ποιο πιθανό το ενδεχόμενο να χρειαστεί να μετακομίσουν στο αστικό κέντρο της χώρας μας, πράγμα το οποίο φαντάζει πολύ μακρινό στα μάτια τους. "Το ένα δεν έχει σχέση με το άλλο. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται τώρα. Προς το παρόν λειτουργούμε καλύτερα εδώ, θα πρέπει οι συνθήκες να είναι εξαιρετικά ιδανικές για να πάρουμε μια τέτοια απόφαση. Εκτός από το γκρουπ έχουμε τις σπουδές μας, τις δουλειές μας, κι όλα αυτά χρειάζονται πολύ σοβαρά πατήματα για να τα βάλεις σε ρίσκο. Δεν αποκλείουμε τίποτα. Το μέλλον θα δείξει."
Μέχρι στιγμής, οι Raining Pleasure πετυχαίνουν σιγά σιγά τους σκοπούς που είχαν θέσει όταν πρωτοξεκινούσαν, αντιμετωπίζοντας οποιαδήποτε τυχόν προβλήματα που προέκυψαν στην πορεία. Οι ευκαιρίες που τους δόθηκαν μέσα σε αυτά τα χρόνια ήρθαν απρόοπτα εύκολα. "Θα σου φανεί παράξενο, αλλά δεν αντιμετωπίσαμε δυσκολίες. Ήμασταν πολύ τυχεροί ως προς αυτό. Οι ευκαιρίες ήρθαν όποτε τις ψάξαμε, με χαρακτηριστική ευκολία. Για κάποιο λόγο δε χρειάστηκε να πείσουμε κανέναν. Ίσως γιατί πάντοτε λέγαμε την αλήθεια. Σαν μουσική και σαν έκφραση εννοώ. Είμαστε αυτό που παίζουμε και αυτό τα κάνει πιο εύκολα για μας" μου εξηγεί o Vassilikos. Τελικά, όταν κάτι έχει πραγματική αξία, η αναγνώριση θα είναι το φυσικό επακόλουθο αυτής. Αυτό που διαφέρει από περίπτωση σε περίπτωση είναι ο χρόνος που θα χρειαστεί για να γίνει αυτή η αναγνώριση.
Κάτι τώρα, που συμβαίνει συχνά στην μπάντα, είναι οι αλλαγές στο line-up τους. Από τετραμελές σχήμα μετατράπηκαν σε πενταμελές, μετά σε εξαμελές και ύστερα πάλι σε πενταμελές επηρεάζοντας είτε θετικά είτε αρνητικά την όλη κατάσταση. "Αν δούμε την κατάσταση όπως έχει τώρα, δηλαδή αυτοί που είμαστε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, βγαίνει το συμπέρασμα ότι όλες αυτές οι αλλαγές έγιναν για καλό και μόνο. Βέβαια την ώρα που συνέβαιναν, πίστεψε με, δεν ήταν καθόλου ευχάριστες. Αλλά πάντα παίρνει λίγο καιρό για να καταλάβεις…"
Ωστόσο το στοιχείο εκείνο που συνέδεε και συνεχίζει να συνδέει τα μέλη του γκρουπ είναι οι κλασσικές σπουδές τους στη μουσική. Τώρα για το πώς εμπνέονται και το πώς γράφουν τα τραγούδια τους, αυτό εξαρτάται από διάφορους παράγοντες. Είτε δουλεύει ο καθένας ξεχωριστά, είτε μαζεύονται όλοι μαζί και "φιλοτεχνούν" τις ιδέες τους. "Και οι δύο τρόποι λειτουργούν με εμάς, είτε φέρνει κάποιος ένα κομμάτι και μετά όλοι μαζί το δουλεύουμε και το πλάθουμε, είτε την ώρα που τζαμάρουμε προκύπτει μια ωραία ιδέα από όλους ή και ολόκληρο κομμάτι ατόφιο. ΄Όταν όμως συμβαίνει το δεύτερο, τα κομμάτια έχουν μια χαρακτηριστική δύναμη που είναι ουσιαστικά ο ήχος των Raining Pleasure."
Μέσα από τα χρόνια της ζωής των Raining Pleasure, τα παιδιά συλλέγουν τις πιο έντονες εικόνες μέσα από τα live τους. Στην Αθήνα, λόγω της απόστασης και των υποχρεώσεων τους, οι ζωντανές τους εμφανίσεις περιορίζονται σε ελάχιστες. Βέβαια, ποιος μπορεί να ξεχάσει την εξαιρετική τους εμφάνιση στους Χάρτες πριν από ένα χρόνο. Εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα, οι Raining Pleasure έφεραν τις κιθάρες τους και έπαιξαν αγαπημένα κομμάτια από διαφορετικά συγκροτήματα και καλλιτέχνες για τον κόσμο που είχε μαζευτεί να τους ακούσει (όσοι είχατε βρεθεί εκεί, θα θυμόσαστε να έχει γίνει το αδιαχώρητο όχι μόνο μέσα στους Χάρτες αλλά και στον πεζόδρομο της Βαλτετσίου!).
Μέσα σε μια παρείστικη ατμόσφαιρα, που είχε δημιουργήσει η μπάντα σε απόλυτη συνεργασία με το κοινό, ακούσαμε τραγούδια των James, Tortoise, Pixies, Carpenters, Belle And Sebastian, Divine Comedy, Pulp δια στόματος Raining Pleasure, ενώ για το τέλος μας επιφύλασσαν το καλύτερο, Waiting For The Bell To Ring. "Είναι πολύ συγκινητική η περιγραφή που έκανες για εκείνη την ημέρα. Κάπως έτσι το θυμόμαστε και εμείς. Πολλοί φίλοι, ωραίο κλίμα, μες στην άνοιξη, μπύρα… Θες και άλλα;" Ελπίζουμε μόνο να μην αργήσουν να επισκεφθούν και πάλι τα μέρη μας. Όπως μου είπε, δεν έχουν κανονίσει ακόμα κάποιο live, αλλά σίγουρα θα παίξουν σύντομα. Εσείς, για καλό και για κακό, έχετε τα μάτια και τα αυτιά σας ανοιχτά μην συμβεί κάτι εκεί έξω σε κάποιο πεζόδρομο στο κέντρο της Αθήνας…
Ξεχνώντας ηθελημένα την ιδιότητα του Vassilikou ως μουσικό, τον ρωτάω ως ακροατή πια για τα ελληνικά σχήματα που ξεχωρίζει. Έχοντας βάσιμες πληροφορίες ότι οι Στέρεο Νόβα είναι αγαπημένο του γκρουπ, εκείνος έρχεται να μου τις ανατρέψει. "Δεν ξέρω γιατί έχουν όλοι την εντύπωση ότι μας αρέσουν τόσο πολύ οι Στέρεο Νόβα. Δεν λεω πως δεν μας άρεσαν στο παρελθόν, αλλά μάλλον είναι υπερβολικά όλα αυτά. Από ελληνικά σχήματα τώρα μας αρέσουν οι Bokomolech, Closer, Pillow, One Night Suzan, Groove Machine και πολλά άλλα που μπορεί να μας διαφεύγουν τώρα. Αυτά από γκρουπ. Υπάρχουν όμως και καλλιτέχνες που μας αρέσουν κατά καιρούς όπως Λένα Πλάτωνος, Σαβίνα Γιαννάτου, Μάνος Χατζιδάκης, Νίκος Παπάζογλου."
Ύστερα από "πολύωρες" ακροάσεις του Capricorn EP, μου δημιουργείται η εξής εύλογη απορία την οποία και του υποβάλλω λίγο πριν τον αποχαιρετήσω. Is this world made for women? "Εσύ το ζεις. Εσύ θα έπρεπε να μας πεις. Αλλά για να το λεει το τραγούδι μάλλον έτσι θα είναι." Χμ… Ναι, μου φαίνεται πως έχω και εγώ την ίδια εντύπωση!!
Δεν ξέρω κατά πόσο πέτυχα τον αρχικό μου σκοπό, να αποφύγω δηλαδή τις παγίδες υποκειμενικότητας που συνάντησα στο κείμενο αυτό. Ο βαθμός δυσκολίας πάντως ήταν σίγουρα μεγάλος! Ελπίζω μόνο, να σας έδωσα μια μικρή έστω εντύπωση για το ποια τελικά είναι αυτή η παρέα από την Πάτρα. Ούτως ή άλλως, η γνωριμία σας με τους Raining Pleasure είναι κάτι προσωπικό για τον καθένα από εσάς. Όπως εκείνο το απόγευμα, για παράδειγμα, στο Ρόδον 94,4….
